Met bloedende knieën en een uitgeput lichaam strompelt Sam Luttmer (21) van het veld. Alles heeft ze gegeven. Haar ploeg Huizen heeft gevochten tot het uiterste tegen Oranje-Rood, maar moet genoegen nemen met een punt (1-1). ‘We hadden geen energie meer om aan te vallen.’
Wie Huizen dit seizoen in de Tulp Hoofdklasse van dichtbij heeft gevolgd, weet hoe klein de selectie is. Bovendien spelen praktisch iedere week dezelfde spelers vrijwel de hele wedstrijd en zitten dezelfde reserves op de bank. Het vele doorwisselen is aan coach Donald Drost niet zo besteed, waardoor wekelijks zestig minuten spelen vaste prik is voor Luttmer en haar teamgenoten.
‘Als ik van tevoren had geweten dat het 1-1 zou worden, zou ik niet blij zijn geweest’, vertelt Luttmer, die het hele seizoen nog geen minuut in de Hoofdklasse heeft gemist. ‘We speelden best goed, kwamen zelfs op voorsprong. Maar op het einde was het overleven. Waren we zo moe, dat we niks meer konden’, vertelt ze. ‘Toen het spel drie minuten voor tijd even stillag, maakten we een afspraak. We hadden geen energie meer om aan te vallen, dus moesten we dat ook vooral niet meer gaan proberen. Het enige wat telde, was geen tegentreffer meer krijgen.’
Sam Luttmer zit na afloop nog even beteuterd in de dug-out. Foto: Willem Vernes
Tegenhouden, en hoe maakt niet uit
Na het laatste fluitsignaal zakte Luttmer uitgeput in elkaar. In de slotminuten was het pure overleving: alles of niets. Ze wierp zich voor elke bal, terwijl Huizens verdediging vaker op de grond lag dan dat ze stond. Hoe ze het tegenhielden, deed er niet toe – als de bal maar niet in het doel belandde.
Zestig minuten spelen. Week in, week uit. Niet omdat het een keuze is, maar uit pure noodzaak. Voor hekkensluiter Huizen zijn overwinningen van levensbelang, maar met een krappe selectie en minimale middelen is de strijd ongelijk. De ploeg promoveerde afgelopen zomer naar het hoogste niveau van Nederland, maar had geen financiële middelen om ook echt te kunnen investeren in de selectie. Als je bij Huizen speelt, betaal je ook in de Hoofdklasse gewoon contributie. De groep is daarom aan de krappe kant en de onderlinge verschillen groot.
‘Eigenlijk ben ik wel tevreden na vandaag’, is de conclusie van de verdediger, die ook bij Jong Oranje een vaste waarde is. ‘In wedstrijden als deze wil je een stapje extra kunnen doen, maar dat zit er gewoon niet in. Dan is het gewoon zo.’ Het lukte Luttmer nog wel om te scoren, haar tweede doelpunt van het seizoen. Als er gevraagd wordt naar haar goal, verschijnt er toch weer een glimlach op haar gezicht. ‘Ik was vooral heel blij dat mijn sleep eindelijk weer een keertje zat. Dat was toch wel een dingetje. Het ging precies volgens plan, vol in de linkerbenedenhoek.’
Sam Luttmer viert haar treffer. Foto: Willem Vernes
‘Iedere week doet het weer opnieuw pijn’
Was dit nou de laatste kans van Huizen? ‘Het had vandaag moeten gebeuren’, reageert Luttmer eerlijk. ‘Maar je weet nooit hoe een seizoen loopt. We zien het wel’, zegt ze. En dat meent ze ook. Afgelopen winter ging de promovendus met elkaar in gesprek. ‘Het is echt niet leuk als je alles altijd maar verliest’, vertelt ze. ‘We hebben afgesproken om samen plezier te maken. Weer lekker te hockeyen. Ik zat er na de eerste seizoenshelft echt even doorheen. Iedere week doet het weer opnieuw pijn. Je weet dat het een loodzwaar seizoen wordt, maar toch is het telkens weer een nieuwe klap. Mensen zeggen dat we niks te verliezen hebben. Maar zo voelt het niet. Je bent een sporter en het enige wat je wil is winnen.’
Je weet dat het een loodzwaar seizoen wordt, maar toch is verliezen telkens weer een nieuwe klap. Mensen zeggen dat we niks te verliezen hebben. Maar zo voelt het niet. Sam Luttmer
Luttmer deelt haar eerlijke verhaal. Een gevoel dat iedereen ergens wel kan begrijpen. Inmiddels kan ze het iets meer loslaten. Ze zette afgelopen winter haar handtekening bij Pinoké. Een nieuwe uitdaging lonkt. ‘Daar ben ik ook veel mee bezig geweest. Ik heb al vaker berichten gekregen van clubs. Eigenlijk spookt het al twee jaar door mijn hoofd. Daar werd ik onrustig van. Ik ben blij dat ik de keuze nu gemaakt heb. Ik sta nu echt wat relaxter op het veld’, zegt ze. Ze woont op fietsafstand van haar nieuwe club. ‘Ik heb er zin in. Het team is sterk en de coaches zijn goed. En ik vind het fijn dat ik waarschijnlijk wat vaker ga winnen.’
Foto: Willem Vernes
Kind van de club
Huizen zit voor altijd in haar hart. Het is de club waar ze als vijfjarige ooit begon met hockeyen. ‘Eigenlijk vind ik het ook heel stom om weg te gaan, maar voor mijn hockey is het beter’, legt ze uit. ‘Ik vind het al een cadeautje dat ik met deze groep de Hoofdklasse heb gehaald. Ik speel hier echt met mijn vriendinnen. En dat zullen ze altijd blijven, waar ik ook hockey.’
Eigenlijk vind ik het ook heel stom om weg te gaan, maar voor mijn hockey is het beter.
Ze doet geen voorspelling of ze volgend seizoen tegenover haar vriendinnen staat, met haar nieuwe club. ‘Natuurlijk hoop ik dat we erin blijven. En dat ze volgend seizoen weer in de Hoofdklasse spelen. Maar alleen als ze dat ook willen. Ik hoop vooral dat het plezier weer helemaal terugkomt bij het team. Dat gaat vast lukken, want ik wil zeker nog een keer winnen in mijn Huizen-tenue.’
by Hockey.nl
